Dit is Freedom Essay 6

 

Schitterend verhelderende discussie tussen de vooraanstaande Australische radioprogrammamaker Brian Carlton en Jeremy Griffith

 

Opgenomen in Sydney, 15 oktober 2014

 

Brian Carlton is een van Australië’s meest gerespecteerde radioprogrammamakers, al meer dan drie decennia prime time nieuws en praatprogramma’s op de top radiostations van de natie ontwikkelend, producerend en presenterend. Kijk hoe Brian met Jeremy de doorbraak verklaring van de menselijke conditie bespreekt, die vervat is in VRIJHEID [VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom].

 

Make and see comments here

 

Deze video verschijnt ook als Video 6 in de Introductory Series van video’s bovenaan onze homepage op www.humancondition.com.

 

De transcriptie van deze video

 

Brian Carlton: Mijn naam is Brian Carlton. Ik ben een Australische journalist en commentator en programmamaker en ik ben hier met bioloog Jeremy Griffith om zijn uitkomende boek IS IT TO BE Terminal Alienation or Transformation For The Human Race? [nu getiteld FREEDOM: The End Of The Human Condition] te bespreken.

Voordat ik vooraf een exemplaar van FREEDOM ontving wist ik al af van Jeremy’s werk. Bovendien interviewde ik Jeremy in mijn radioprogramma over een van zijn eerdere boeken en ik herinner me dat ik dat toen ik de lijn opende voor de luisteraars om te bellen er zoveel interesse was dat het interview bijna twee uur duurde en ik overdrijf echt niet. Ik weet dat Jeremy aanleiding was tot een soortgelijke respons toen hij op Caroline Jones’ beroemde radioprogramma sprak, The Search for Meaning; in dat geval ontving het interview zowat de meeste respons die Caroline ooit ontving in de vele, vele honderden programma’s die zij door de jaren heen maakte. [Je kunt naar Jeremy’s interview met Caroline Jones luisteren op www.humancondition.com/jeremy-carolinejones.] Ik denk dat de respons op de tweede plaats kwam na een interview dat zij met een non in Zuid-Amerika deed. Ik weet ook dat Jeremy’s boek uit 2003 A Species In Denial in Australazië een bestseller was. Ik weet dat omdat ik een exemplaar kocht en het las, meerdere malen.

Dus ik kijk erg uit naar dit gesprek.

Jeremy, vertel mij eens over het boek dat je geschreven hebt.

 

Jeremy Griffith: Allereerst, dit is de ‘Spoonman’—vele, vele jaren was Brian de gastheer van een populair radioprogramma op Triple M in Sydney waar hij liefdevol bekend was als de ‘Spoonman’, de beroepsroerder, hij was de Wolfman Jack van de radiogolven in Australië. Dus dat is een beetje over de achtergrond van wie Brian eigenlijk is.

______________________

 

Jeremy Griffith: Wanneer adolescenten ongeveer 12 jaar oud zijn, beginnen ze de onvolkomenheid van het leven om zich heen te zien en beginnen ermee te worstelen en er diep over na te denken en beseffen ze snel dat volwassenen er om de een of andere reden niet over willen praten zodat zij op zichzelf worden gelaten. Dus op ongeveer 12-jarige leeftijd beginnen ze eigenlijk te proberen om de menselijk conditie te begrijpen. Op 9-jarige leeftijd halen kinderen uit naar de onvolkomenheden van de wereld en zijn ze gefrustreerd maar ze veranderen snel. Van de lagere school naar de middelbare school gaan rond de leeftijd van 12 jaar is eigenlijk een herkenning dat er een echte psychologische verandering plaatsvindt op die leeftijd. Van uithalen naar de wereld in de late kindertijd, wanneer je pesterijen en zo krijgt, de zogeheten ‘luidruchtige negens’, worden ze plotseling ontnuchterde, diep bedachtzame adolescenten en dat is wanneer ze naar de middelbare school gaan. Het brein van kinderen verschuift van beseffen dat je met in frustratie uithalen naar de onvolkomenheid van het leven nergens komt, uiteindelijk moet je ermee stoppen en proberen te begrijpen waarom de wereld niet perfect is. Dus zij beginnen diep na te denken, zij veranderen van een protesterende extravert in een ontnuchterde introvert.

 

 

Dus rond de leeftijd van 12 jaar wanneer zij naar de middelbare school gaan, begint deze speurtocht naar de menselijke conditie, de onvolkomenheid van menselijk leven proberen te begrijpen, en verdiept zich. Zij blijven erover nadenken, zij hebben geleerd dat de volwassen wereld er zelfs niet over wil praten en dat iedereen doet alsof alles prima is terwijl ze zeer helder kunnen zien dat dat niet zo is. Tegen de tijd dat ze ongeveer 14 of 15 zijn begint er iets ernstigs te gebeuren, zij beginnen de menselijke conditie in zichzelf te ontdekken, de onvolkomenheid in zichzelf, dat er woede en gemeenheid en zelfzucht en onverschilligheid jegens anderen is omdat zij nog steeds volstrekt eerlijk nadenken, zij nog steeds bezig zijn om de kwestie van de menselijke conditie onder ogen te zien. Naarmate dit denken zich verdiept raken ze het crisispunt, normaliter rond de 15 jaar of zo wanneer zij ten slotte de menselijke conditie in zichzelf ontdekken–ze proberen die onder ogen te zien en het is suïcidaal deprimerend om daar de confrontatie mee aan te gaan zonder het te begrijpen. Dus zij gaan deze crisis in die ik ‘Berusting’ heb genoemd, wanneer zij erin berusten om vanaf dan te leven in ontkenning van de menselijke conditie [zie F. Essay 30]. Zij worden escapist, leven een oppervlakkig leven, zij willen nooit meer in de buurt van die donkere hoek komen. Het is zeer zeldzaam om een beschrijving van een kind dat hier doorheen gaat te vinden omdat de volwassen wereld, zoals ik zei, reeds in berusting is, dus zij willen niet luisteren.

Maar er zijn een paar geweldige beschrijvingen van kinderen die door Berusting gaan, en de volgende is waarschijnlijk een van de beste. Zij komt van de Amerikaanse Pulitzer Prize winnaar en kinderpsychiater Robert Coles en hij beschrijft de volgende ontmoeting die hij had met een adolescent die door dit crisispunt van Berusting gaat en ik denk dat iedereen zich dit kan indenken:

‘Ik vertel over de eenzaamheid die veel jonge mensen voelen…Het is een eenzaamheid die te maken heeft met een soort van zelfopgelegd oordeel…Ik herinner me…een jongeman van vijftien die zich wat plagerig gedroeg, alleen maar om zich af te sluiten, met zijn hoofd te schudden, geheel weigerde te praten zodra zijn eigen leven en problemen ter sprake kwamen. Hij was met school gestopt…hij zat uren in zijn kamer met de deur dicht naar rockmuziek te luisteren…Ik vroeg hem naar zijn hoofdschuddende gedrag: ik vroeg me af tegen wie hij dat deed. Hij antwoordde: “Niemand.” Ik aarzelde, slikte eens en nam een gok: “Niet jijzelf?” Hij keek me nu recht aan met een aanhoudende blik, voor het eerst. “Waarom zegt u dat?” [vroeg hij]…Ik besloot om de vraag niet te beantwoorden op de manier waarop ik was opgeleid [in wezen ‘opgeleid’ in het vermijden van wat de menselijke conditie werkelijk is]…In plaats daarvan, een beetje ongemakkelijk…hoorde ik mezelf het volgende zeggen: “Ik ben er geweest; Ik weet nog dat ik daar was–weet nog hoe het voelde als ik geen woord tegen iemand kon zeggen”…De jonge man bleef mij aanstaren, sprak niet…Toen hij zijn zakdoek pakte en zijn ogen afveegde, besefte ik dat ze zich waren gaan vullen’ (The Moral Intelligence of Children, 1996, pp.143–144 van 218).

Nou, wat er duidelijk gebeurd was, was dat de jongen in tranen was omdat Coles hem bereikt had met enige herkenning en besef van waar hij mee worstelde; Coles had wat eerlijkheid getoond over wat de jongen kon zien en mee worstelde, namelijk de gruwel en hypocrisie van menselijk gedrag met inbegrip van zijn eigen gedrag.

Dus dat is een geweldige kleine beschrijving van wat er bij Berusting gebeurt. Adolescenten sluiten zichzelf op in hun slaapkamer, hij is in zichzelf verdwaald, hij kan geen aansluiting vinden bij de wereld, de wereld erkent niet waar hij mee worstelt, hij sterft een miljoen doden in zichzelf.

______________________

Er staat nog veel meer over het proces van Berusting waar kinderen doorheen gaan in mijn boek [zie hoofdstuk 2:2 van VRIJHEID] maar de essentie ervan is dat het onthult precies hoe beangstigend de kwestie van de menselijke conditie echt is. Deze kinderen proberen het eigenlijk onder ogen te zien en kunnen dat niet. Het leidt alleen maar tot suïcidale depressie waar zij van deze psychologische klif moeten springen [verwijzend naar J.D. Salinger’s roman uit 1951 The Catcher in the Rye waarover je kunt lezen in de paragrafen 113-118 van VRIJHEID en F. Essay 30], zich neerleggen bij leven in ontkenning van de menselijke conditie. Dus het probleem dat mijn boek heeft is dat wanneer het mensen weer in contact brengt met de menselijke conditie, zij er psychologisch niet bij in de buurt willen komen.

 

 

Brian Carlton: Dat resoneert met mij. Ik was een jonge man. Ik sloot me op in mijn slaapkamer, luisterend naar muziek van vervreemding en tegelijkertijd alles lezend wat ik maar in handen kon krijgen, gelovend dat als ik maar ontdekte waarom niemand hierover sprak ik het zou kunnen begrijpen. Dus ja, het resoneert met mij om naar muziek te luisteren en te lezen, een paar jaar opgesloten in mijn kamer als vroege tiener. Het was heel werkelijk.

 

Jeremy Griffith: Wel, ik denk dat veel mensen zich dat kunnen herinneren en dat het zo kostbaar is, dat is het voordeel van het gebruiken van de Berusting verklaring [in hoofdstuk 2:2 van VRIJHEID], omdat mensen zich feitelijk kunnen herinneren daar doorheen te gaan en als ze eenmaal weten dat zij daar doorheen gegaan zijn, hebben ze dat anker om te weten dat het een angstaanjagend onderwerp is.

 

Brian Carlton: Het is een levensveranderde ervaring, dat is het echt. Dat was het zeker voor mij.

 

Jeremy Griffith: Nou, dat is wat er gebeurt als je iemand over Berusting vertelt, het helpt omdat mensen zich dan voor het eerst sinds lange tijd verbinden met die ervaring.

 

Brian Carlton: Nou, ik wou dat ik toen had geweten wat ik nu weet.

______________________

Brian Carlton: Nou, wat je hebt gezegd is nogal beangstigend maar ik herinner me dat ik als kind naar rockmuziek luisterde en er is een lied in het bijzonder dat mij raakte. De band ‘Midnight Oil’, ik denk dat het lied Only the Strong heet en het lied opent met de regels ‘Wanneer ik opgesloten ben in mijn kamer, wil ik alleen maar gillen’. En als jong kind door dit proces gaand, sprak het mij aan, zei het me dat er tenminste één andere mens op Aarde is die dit wat ik nu meemaak heeft meegemaakt en dat sprak boekdelen voor mij, slechts een paar regels muziek waren ervoor nodig om mij hierover een beetje beter te voelen dan ik mij voelde.

 

Jeremy Griffith: Ja, iemand die jou bereikt met een beetje eerlijkheid.

 

Brian Carlton: Absoluut.

 

Jeremy Griffith: Precies zoals Coles’ situatie en in The Catcher in the Rye. Dat is hoe eenzaam het is om hier doorheen te gaan en, bijgevolg, hoe oneerlijk de wereld van volwassenen is. Het is allemaal ‘in berusting’ en niemand spreekt enige waarheid. Je vindt één klein beetje waarheid en je klampt je er gewoon aan vast en het redt je leven.

 

Brian Carlton: Dat is waar en dat is inderdaad precies wat er gebeurde. Ik ging van vreselijk vervreemd zijn naar maar een klein beetje vervreemd en het hielp enorm.

 

Jeremy Griffith: Nou, dat is verbazingwekkend.

 

Brian Carlton: Het aantal keren dat ik terugdenk aan ons gesprek dat wij over je eerdere boek Beyond the Human Condition hadden. Het heeft heel lang in mijn hoofd gezeten. Ik zie de hele tijd dingen en ik gebruik jouw verklaringen om me te helpen de ontkenning te zien. En ik converseer met mensen over de enorme hoeveelheid ontkenning die er plaatsvindt en hun ogen worden glazig en ze zeggen: ‘Waar heb je het over?’. Dus onderschat niet de mate waarin jouw eerdere werk mij beïnvloed heeft in termen van hoe ik denk over wat ik zie, hoe ik gedrag interpreteer. Ik heb het vermogen ontwikkeld om te kunnen weten hoe iemand is in de eerste vijf of zes seconden van een conversatie met hen over de telefoon en ik kon de reden van waarom zij zeiden wat zij zeiden doorgronden en wat er onder hun woorden zat horen. Het is enorm waardevol als radiopresentator wanneer je heel veel telefoontjes aanneemt van mensen die in wezen vreemden voor je zijn en dat ze jou hun levensverhaal beginnen te vertellen en jij je kunt verbinden met waar zij het over hebben en hoe zij erover praten. En veel daarvan kwam van jouw boeken omdat je in staat bent om over straat te lopen en de ontkenning in mensen waar te nemen. Je kunt de zielen observeren die niet gelukkig met zichzelf zijn.

 

Jeremy Griffith: Je hebt ten slotte inzicht gekregen in wat er gebeurt.

 

Brian Carlton: Ja

 

Jeremy Griffith: Je hebt eindelijk het hulpmiddel om het te doorgronden.

 

Brian Carlton: Maar het werkt, dat is het andere ding. Wanneer je jouw boek leest, klinkt het esoterisch en een beetje ‘daar buiten’, maar de omlaag druppelende overdracht naar het dagelijks leven en dagelijkse menselijke relaties en ervaringen is enorm waardevol geweest. Ik zeg dat niet om je te prijzen, dat doe ik echt niet. Het maakte een enorm verschil.

 

Jeremy Griffith: Dat is het voordeel van bij deze informatie blijven hoewel het heel confronterend kan zijn. Maar ja, die gedichten en liederen [zie F. Essay 30] vangen de aandacht over de staat van de wereld en wat de niet-in-berusting-zijnde geest in adolescenten kan zien.

______________________

Brian Carlton: Ik wou dat ik jouw boek had gehad toen ik 15 was. Ik las vrij dikke boeken op 14, 15-jarige leeftijd, maar ik wou dat ik dit had gehad. Het zou me twee of drie jaar angst bespaard hebben, en waarschijnlijk nog zes of zeven jaar van proberen erachter te komen wat ik met mijn leven wilde, en hoezeer ik alles eigenlijk wilde veranderen. Ik ben geen ‘op-problemen-gebaseerde kruisvaarder’ als zodanig maar er is zoveel dat gerepareerd moet worden en ik had dit vermogen of deze capaciteit om een manier uit te werken waarop we dingen beter konden doen. Het is mijn gevecht, het is mijn persoonlijke gevecht. Ik zou me daardoor niet uit het veld laten slaan en als ik de manier waarop de wereld is niet helemaal kan accepteren dan ga ik niet zitten en niets doen. Ik zal alles wat ik tot mijn beschikking heb gebruiken, wat in mijn geval een microfoon en een zender is, om te proberen om mensen op zijn minst te laten nadenken over het proces van verandering. Maar opgeven was nooit een optie, laat ik het zo stellen.

 

Jeremy Griffith: Nou Brian, wij noemen mensen zoals jij ‘Schepen op zee’, mensen die niet naar behoren berust zijn, mensen die niet hun toevlucht tot een haven namen toen de stormen opkwamen [zie F. Essay 30]. Dat is een martelende keuze om te maken omdat je dan altijd heen en weer wordt geslingerd door de onvolmaaktheid van het leven.

 

Brian Carlton: Maar het is eerlijk, Jeremy. Ik leef mijn leven eerlijk met mijzelf en ik slaap ‘s nachts heel goed. Ik ben gelukkig met mijn keuzes, hoe moeilijk ze ook waren en zijn. Ik ben persoonlijk gelukkig met de keuzes die ik toen gemaakt heb. Geen gemakkelijke keuzes, zeer moeilijke.

 

Jeremy Griffith: Maar dat maakt jou een afvallige, met alle pijn die daarmee gepaard gaat. Zoals je mij eerder vertelde probeerde je in het bedrijfsleven mee te spelen, in de frontlinie om de zaken op te schudden.

 

Brian Carlton: Ik heb altijd problemen gehad met mensen die mij zeggen hoe ik moet denken en wat ik moet zeggen en welke meningen ik moet hebben. Die dingen zijn mij zeer dierbaar en ik wil die van mij bezitten en ik heb dat zo goed mogelijk proberen te doen. Dus ik vind het echt vervelend als iemand mij vertelt aan welke lijn ik moet trekken en ik heb dat van kind af aan gehad. Vraag het aan mijn moeder, zij zal je zeggen dat het vanaf acht jaar oud was: ‘Nee, ik ga het op mijn manier doen want ik denk dat mijn manier beter is’, en als je een verklaring wilt van waarom mijn manier beter is dan zal ik je die graag geven, geen probleem! Maar mij leek dat de enige manier om hier uit te komen was om zo eerlijk mogelijk met mijzelf te zijn.

 

Jeremy Griffith: Dat is de vreemde paradox van de menselijke conditie omdat we berusten maar vervolgens zo’n prijs betalen, zo’n fraudeur wordend en zo oneerlijk omdat wij nooit meer waarheidsgetrouw naar dingen kijken. Wij zijn vanaf die tijd eigenlijk verdwaald in een zee van onzin. We wisten dat we niet te lang daarna op een punt zouden komen waarop wij wilden dat we terug konden komen naar wat eerlijkheid. Dus wanneer je niet volledig loslaat en je de ramen een stukje openlaat, als het ware, spreekt deze informatie tot dat deel van jou dat niet losliet. Professor Harry Prosen [die de Introductie van VRIJHEID schreef] is ook zo. Hij deed de ramen niet helemaal goed dicht en bleef zijn hele leven naar wat waarheid zoeken. Toen dat langskwam in de vorm van het Human Condition Documentary Proposal [een documentaire-voorstel uit 2004 waarin Jeremy alle hoofd biologische verklaringen die in zijn boeken staan op een rijtje zette], las Harry dat en vond het gewoon geweldig omdat wat hij las dat deel van hemzelf aansprak dat niet in berusting was en weer tot leven bracht en het was gewoon zo versterkend. Het is als wat er gebeurde met Coles en Holden Caulfield in The Catcher in the Rye.

 

Brian Carlton: Absoluut, en weer vind ik me zo levendig in dat verhaal, dat hij het net zo goed over mij had kunnen hebben. Ik was dat kind en ik las veel over veel onderwerpen. Eerst probeerde ik de diverse geloven om te zien of daar wat antwoorden waren, en voor mij was dat niet het geval. Toen de wetenschap, die wat antwoorden had maar uiteindelijk reductionistisch was. Ik verdiepte me in filosofen en nogal wat vreemde dingen om erachter te komen of iemand een antwoord had op de menselijke conditie, of er een of ander soort coherente beschrijving was van waarom ik mij voelde zoals ik mij voelde en het enige dat ook maar enigszins in de buurt kwam waren jouw boeken.

 

Jeremy Griffith: Vooraf praatten we met elkaar en zei jij: ‘Jeremy, als je een boek had voor kinderen als ze door Berusting gaan zou het hun leven redden, zij zijn jouw natuurlijke publiek, omdat als je eenmaal met volwassenen komt te praten die in berusting zijn, zij hier doof aan zijn.’

 

Brian Carlton: Ja, mijn hele leven als professioneel communicator en omroepmedewerker heb ik de sluier van ontkenning over de ogen van mensen zien trekken als je de waarheid over iets bij hen aan de orde stelt. Zij willen het eerlijk niet weten. Ik dacht dat de vroege tienerjaren, 13, 14, 15 ongeveer de juiste leeftijd is om door wat van die vroege ontkenning heen te breken en hen te bereiken voordat zij zo’n krachtige muur bouwen waar zij vervolgens achter opgesloten zitten en zich niet willen openen; het is gewoon gemakkelijker om je daar achter die muur te verbergen. Als je hen kunt bereiken voordat ze die stenen gaan opmetselen, zal dat jouw generatiewisseling zijn, denk ik. Het zullen kinderen van die leeftijd zijn die zullen reageren op waar jij het over hebt omdat zij het doormaken.

 

Jeremy Griffith: Het zal geweldig zijn wanneer we feitelijk een presentatie hiervan naar onze in-berusting-zijnde kinderen kunnen brengen voordat ze van Salinger’s klif springen en voordat ze die stenen opmetselen zoals jij zo accuraat zei. Het zal zeer, zeer kostbaar zijn.

 

Brian Carlton: Dat klopt.

 

Jeremy Griffith: Maar we moeten vaste voet in de echte wereld krijgen, de volwassen wereld, voordat we wat echte steun hiervoor kunnen krijgen. Dus dat is de moeilijke kwestie die dit boek onder ogen ziet, je hebt het hele dilemma verwoord en wat ons te wachten staat. Je hebt ook de schoonheid verwoord van een beetje waarheid die ergens tevoorschijn komt in deze wereld en dat deel van onszelf aanspreekt dat iedereen geblokkeerd heeft. Dat is het hele raadsel, hoe kom je door die opgemetselde stenen heen en begin je de wereld de andere kant op te laten gaan? Het punt van dat lied door de heavy metal rockband ‘With life in Mind’ [waar je over kunt lezen in par. 229 van VRIJHEID en in Freedom Essay 30], zoals ‘Midnight Oil’s lied, is dat het enige waarheid spreekt over de toestand van de wereld.

 

Brian Carlton: Er zijn veel beschrijvingen van vervreemding in kunst, in muziek, in dichtkunst. Ik vraag me vaak af of die mensen die die gebieden verkennen meer zullen begrijpen waar je het over hebt dan, wellicht, een rigide wetenschappelijk getrainde geest.

 

Jeremy Griffith: Nou de truc met echt goede kunst, dichtkunst of literatuur is om te zinspelen op de menselijke conditie, om mensen zo dicht bij de waarheid te brengen als zij kunnen zonder die feitelijk te confronteren. Want zonder de uitleg van de menselijke conditie, de verdediging ervan, is gewoon te veel geweest om aan te kunnen.

 

Brian Carlton: Het is bijna een reflectie, nietwaar; zij weerspiegelen de menselijke conditie maar doen niets om het waarom ervan te verklaren.

 

Jeremy Griffith: Ja, dat klopt want totdat je die kunt verklaren kun je mensen eigenlijk niet te dicht bij het ‘vuur’ brengen. Je kunt er alleen dicht omheen dansen, zoals goede literatuur dat doet. Bijvoorbeeld, ik zou niet verbaasd zijn als Robert Coles de Pulitzer Prize niet kreeg voor die ene paragraaf [hierboven opgenomen]. Het is zo eerlijk en het is zo kostbaar. Hij is een kinderpsychiater en hij heeft een boek geschreven dat de waarheid naar buiten laat en dat is gewoon zo kostbaar. Waarom was een van Francis Bacon’s drieluiken, dat in 2013 voor $US 142,5 miljoen verkocht is ‘het meest dure kunstwerk ooit verkocht op een veiling, het voorgaande record brekend, in mei 2012 gevestigd, toen een versie van Edvard Munch’s The Scream [een ander exceptioneel eerlijk, menselijke conditie-onthullend schilderij] verkocht voor $119,9 miljoen’ (TIME, 25 november 2019)? [zie par. 124 van VRIJHEID] Omdat zij de waarheid spreken: dit zijn wij, dit is hoe vervreemd en dood wij echt zijn. Dus grote kunst, literatuur, dichtkunst of muziek is groot omdat het dicht bij de waarheid komt. Maar nogmaals, je kunt daar niet rechtstreeks naartoe totdat wij de verdediging van onszelf vonden.

 

 

Brian Carlton: Het is eng als dat kleine innerlijke stemmetje opkomt en zegt: ‘Ik herinner me dit, ik weet nog hoe het was’, en je zegt: ‘Ga weg, ga weer weg, wees alsjeblieft gewoon stil’.

 

Jeremy Griffith: Ja, ik graaf dit moment van Berusting op omdat iedereen, net zoals jij, het zich kan herinneren. Dus dat verbindt mensen weer met de beangstigende kwestie van de menselijke conditie en dan heb ik een houvast om het hele raadsel van de menselijke conditie uit te leggen en uit te pakken.

 

Brian Carlton: Je kunt zien waarom ons radio-interview twee uur duurde, nietwaar?

 

Jeremy Griffith: Ik blijf proberen om wat wij bespreken te koppelen met waar we waren en ik denk, shit, dit is zo goed! Ik wil mijn gemaakte aantekeningen voor dit interview het raam uitgooien! [Tegen de filmploeg:] Brian is een legende. Hij is mij zeer dierbaar omdat het nogal eenzaam is geweest om dit werk te doen.

 

Brian Carlton: Ik denk vaak zo over jou. Ik denk, hoe kun je dit blijven doen? Je blijft maar doorgaan en doorgaan en doorgaan. Je hebt duidelijk wat gelijkgestemde individuen bij elkaar gebracht die jouw ideeën begrijpen en jou helpen dit te laten groeien. Het moet een eenzame, eenzame, eenzame plek zijn om veel tijd door te brengen.

 

Jeremy Griffith: We hebben een aantal schitterende mensen die dit steunen, want mensen kunnen door deze ontkenning heenkomen. Zodra je deze verklaring van de menselijke conditie begrijpt, ben je beschermd, dus dan ben je veilig. Je kunt veilig in het rijk van de menselijke conditie rondrennen. Het probleem is om mensen door het ‘doof effect’ stadium te krijgen zodat ze het kunnen horen. [In Video/ Essay 1 en hoofdstuk 1 van VRIJHEID, worden lezers gewaarschuwd dat de kwestie van de menselijke conditie zo’n moeilijk te confronteren onderwerp voor mensen is geweest dat erover lezen aanvankelijk een ‘doof effect’ kan veroorzaken, waarbij het moeilijk is om wat er wordt gezegd op te nemen en te absorberen. Echter, met geduld en door naar video’s van Jeremy die over het onderwerp van de menselijke conditie praat, te kijken en het boek nogmaals te lezen, slijt dit ‘doof effect’, wat de meedogende en immens opluchtende inzichten toegankelijk maakt.] De mensen die echt geïnteresseerd zijn geraakt zijn diegenen die door het ‘doof effect’ heen zijn gekomen, en de waarheid van de uitleg groeide steeds meer in hen. Zoals jij zei, het wordt alleen maar meer verslavend want je hebt de hulpmiddelen om alles te ontrafelen. Je gaat de menselijke conditie doorzien en dat is echt opwindend, en dat blijft alleen maar groeien. Het is een langzaam begin met deze informatie omdat er zoveel stenen in de muur zijn–we moeten zeer vastbesloten en geduldig zijn–maar het is een snelle finish want zodra mensen deze informatie begrijpen zullen ze niet meer terug willen naar ontkenning. Je kunt deze kennis niet weggooien. Wanneer je weet dat je de sleutels hebt om het hele mysterie van wat het is om mens(elijk) te zijn te ontsluiten, groeit het alleen maar.

 

Brian Carlton: Je zult ongetwijfeld tegen gevestigde belangen aanlopen. Mensen die het idee prettig vinden dat de planeet is zoals die is omdat zij ervan profiteren op wat voor manier dan ook, zij het financieel of anderszins. Mensen die de status quo willen behouden, die de dingen precies zoals ze zijn willen houden omdat dat voor hen werkt. Jij zult een bedreiging voor de gevestigde religies zijn, je zult een bedreiging voor conventioneel denken over zo’n beetje alles zijn. Alle wetenschappelijke disciplines, psychologie bijvoorbeeld, psychiatrie. Je hebt in de verste verte niet zoveel van die disciplines nodig als mensen deze informatie hebben, je hebt ze gewoon niet nodig. Die paradigmaverschuiving zal actief worden weerstaan en ik weet bijna zeker dat je dat de afgelopen tientallen jaren hebt gemerkt.

 

Jeremy Griffith: Nou we hebben de grootste rechtszaak wegens smaad in de Australische geschiedenis [toentertijd] gevochten en gewonnen en die was tegen mensen met een gevestigd belang in het leven in Plato’s grot van ontkenning, zij wilden de waarheid over mensen niet naar buiten laten komen. In feite zeiden mijn vervolgers: ‘Jij hebt het over het persoonlijk onzegbare, de zwarte doos in mensen schuddend en je kunt niet slagen’ (persoonlijke conversaties met Jeremy Griffith, februari 1995).

 

Brian Carlton: Het was curieus dat de ABC [Australian Broadcasting Corporation] besloot om een geestelijke jouw werk te laten analyseren. Ik vond dat vreemd. [Brian verwijst naar Reverend Millikan die de aanval op Jeremy en zijn werk terug in 1995 leidde wat leidde tot de smaad-rechtszaak–zie F. Essay 56, en de essay van de Vervolging van de WTM op <www.humancondition.com/persecution>]

 

Jeremy Griffith: Hetzelfde gebeurde met Darwin. Bisschop Wilberforce stond op bij het grote debat bij Oxford en zei: ‘Was het uw grootvader of grootmoeder die verwant was aan een aap?’ Toen stond Thomas Huxley op en zei: ‘Ik ben liever verwant aan een aap dan aan een groot man die zijn intellect misbruikte om waarheid te ontkennen’ en hij won het debat.

[Het volgende is een meer diepgaande beschrijving van dat grote debat: zonder Thomas Huxley’s fervente verdediging van Darwin in het grote debat dat plaatvond in Oxford in 1860 zou het goed mogelijk geweest zijn dat Bisschop Wilberforce’s bittere denigratie van natuurlijke selectie elke serieuze overweging van Darwin’s idee had voorkomen, zoals de volgende beschrijving van het debat onthult: ‘Bisschop [Wilberforce, de Bisschop van Oxford] sprak een vol half uur met onnavolgbare geest, leegheid en oneerlijkheid…Hij maakte Darwin belachelijk, en maakte Huxley woest, maar allemaal op zo’n zoete toon, op zo’n overtuigende wijze, en zo goed getimed, dat ik [een toeschouwer in het publiek] die geneigd was geweest om de Voorzitter het toestaan van een discussie die geen enkel wetenschappelijk doel diende, te verwijten, hem nu vanuit het diepst van mijn hart vergaf…[Bisschop Wilberforce verkondigde dat] Darwin’s zienswijzen in strijd waren met de openbaringen van God in de Geschriften’ (Charles Darwin, ed. Francis Darwin, 1902, p.236). ‘Darwin’s vurige jonge voorvechter [was] de bioloog Thomas Huxley…Als verpletterende slotopmerking wendde [Bisschop Wilberforce] zich tot Huxley. “Is de heer,” vroeg hij, “van zijn grootvader’s of grootmoeder’s kant verwant aan een aap?” Opspringend sloeg jonge Huxley terug: “Ik zou veel liever afstammen van een aap van beide kanten van mijn ouders dan van een man die zijn briljante talenten gebruikt voor het opwekken van religieuze vooroordelen”. Een gebrul van woede steeg op uit de geestelijken, kreten van verrukking uit de studenten van Oxford. De dag was van Huxley–en van Darwin. Deze hele tijd leidde Darwin een kluizenaarsbestaan in zijn landhuis in Kent...[waar] zijn studie zoveel werk opleverde…de critici sidderen [latend] van angst voor nog een “ongoddelijke aanval” op de goddelijkheid van de mens…Darwin’s leven werd vergeefs nauwkeurig onderzocht op de morele zwakte die, naar zijn vijanden zeker waren, onder zijn vrije denken moest liggen. Het enige dat zij konden ontdekken was een zachtaardige oude man die zijn dagen tussen bloemen en met kinderen doorbracht–zijn twee grootste genoegens. Nooit door enig woord van hem werd God ontkend, noch de ziel van de mens’ (Great Lives, Great Deeds, Reader’s Digest, 1966, p.335, 336). De weerstand van de gevestigde orde was dusdanig dat Darwin uiteindelijk concludeerde: ‘Ik ben redelijk ziek geworden van vijandige recensies…ik kan vrij duidelijk zien dat, wil mijn zienswijze ooit algemeen aanvaard worden, het door jonge mannen zal zijn die opgroeien en de oude werkers vervangen’ (Charles Darwin, ed. Francis Darwin, 1902, p.244). Nogmaals, je kunt meer lezen over de vervolging die Jeremy en zijn werk heeft ondergaan voor het aanpakken van de menselijke conditie op <www.humancondition.com/persecution>]

Het zijn traditioneel gezien de mensen van de kerk geweest die fundamentalistisch in hun denken zijn die niet hebben willen proberen dingen te begrijpen. Maar het allergrootste gevestigde belang ligt in ontkenning. Zodra je hebt berust in het blokkeren van de kwestie van de menselijke conditie en die muur van ontkenning hebt gebouwd wil je niet dat die wordt afgebroken.

 

Brian Carlton: Dus ze zullen proberen je de mond te snoeren.

 

Jeremy Griffith: Dat proberen ze, ze hebben allerlei dingen geprobeerd dus ikzelf en zij die deze confronterende verklaringen van de menselijke conditie steunen, moeten onafhankelijk zijn in alles wat we doen. Het is de enige manier om een kans te hebben om deze ideeën daarbuiten te krijgen.

 

Brian Carlton: Een zware strijd maar een zeer waardige.

 

Jeremy Griffith: Dat klopt, maar psychologisch weten we wat we trachten te doen, wat helpt. We proberen deze hoek om te gaan, de allergrootste paradigmaverschuiving, van leven in ontkenning naar niet leven in ontkenning. Dat is wat Plato beschreef wanneer je mensen uit de grot haalt. Hij schreef dat: ‘het zou zijn ogen [van de grotgevangene] pijn doen en hij zou omkeren en zijn toevlucht nemen in de dingen die hij kon zien [zijn toevlucht nemen in alle menselijke-conditie-vermijdende oneerlijke verklaringen van menselijk gedrag waaraan hij gewend is geraakt] die hij veel duidelijker zou vinden dan de dingen die hem worden getoond. En als hij met geweld de steile en rotsachtige weg naar boven [uit de grot van ontkenning] zou worden gesleept en niet losgelaten werd voordat hij het zonlicht in was gesleurd [de waarheidsgetrouwe verklaring van onze menselijke conditie getoond], het proces pijnlijk zou zijn, waartegen hij veel bezwaar zou maken, en wanneer hij in het licht zou komen zouden zijn ogen zo overweldigd worden door de helderheid ervan dat hij niet één van de dingen zou kunnen zien die hem nu werden verteld echt te zijn.’ Veelzeggend voegde Plato er vervolgens aan toe: ‘Zeker niet meteen. Omdat hij zou moeten wennen aan het licht voordat hij dingen in de wereld buiten de grot zou kunnen zien’. Hij voegde vervolgens toe dat ‘zij zouden zeggen dat zijn [de persoon die begrijpen van onze menselijke conditie probeert te leveren] bezoek aan de bovenwereld zijn zicht verpest heeft [ze zouden hem behandelen alsof hij krankzinnig was], en dat de klim uit de grot het proberen zelfs niet waard was. En als iemand probeerde hen los te laten en ze naar boven zou leiden, zij hem zouden doden als ze hem in handen konden krijgen’ (ca.360 v. Chr.; The Republic, tr. H.D.P. Lee, 1955). Dus Plato waarschuwde eerlijk [zie Video/​F. Essay 11]. Je probeert mensen de grot uit te sleuren en je krijgt een afranseling. Het maakt gewoon deel uit van de reis. Wat mij drijft is mijn liefde voor deze andere eerlijke wereld die zoveel beter en zoveel waarachtiger is. Net zoals jij, jij houdt vast aan wat je weet dat waar is tegen een tsunami van onzin in, maar zoals je eerder zei: ‘Waar ik van houd is dat ik eerlijk ben en dat koester ik boven alles’.

 

Brian Carlton: Absoluut.

 

Jeremy Griffith: Dus dat is ook wat mij drijft. Ik leef enkel voor deze andere wereld waar we niet oneerlijk hoeven te zijn en al het lijden dat daaruit resulteert. Dat is wat mij tot deze inzichten gevoerd heeft.

 

Brian Carlton: Als commentator op alle dingen moet ik een helderheid van begrijpen hebben, een helderheid van analyse en de enige manier waarop ik die helderheid kan verwerven is om onbarmhartig eerlijk te zijn, zelfs als ik persoonlijk de conclusie waar ik bij uitkom verontrustend of eng of gruwelijk vind. Eerlijkheid, zelf-eerlijkheid, is wat van belang is. Ik kan mijn werk niet doen als ik niet eerlijk ben.

 

Jeremy Griffith: Nou, dit hele boek is gebaseerd op die premisse, dat je als je eenmaal in ontkenning leeft je de waarheid niet kunt vinden. Je kunt de waarheid niet met leugens vinden, dat is gewoon fundamenteel onmogelijk. De enige manier waarop ik tot deze antwoorden ben gekomen is door eerlijk te zijn en wanneer je niet in ontkenning van de menselijke conditie leeft heb je toegang tot al deze waarheden waar we naar gezocht hebben en zij zijn zo voor de hand liggend.

 

Brian Carlton: Ja, dat klopt precies. Het is zeer eenvoudig, het is niet moeilijk. Het eindproces, de openbaring, zo je wilt, is gemakkelijk en geruststellend en kalmerend en zelf-accepterend. Daar komen is het moeilijke stuk. Als je eenmaal de openbaring hebt, is de helderheid ervan haast euforisch.

 

Jeremy Griffith: Al deze antwoorden die ik heb gevonden vereisten geen slim brein, het is gewoon dat ik niet in ontkenning leef. Eenvoudig en waarheidsgetrouw denken is hoe ik deze antwoorden vond en ze zijn er voor iedereen en wie dan ook. Zij zijn zelf-evident als je ze niet wilt vermijden. Deze synthese is geproduceerd uit exact wat jij net zei. Het zijn openbaringen in de zin dat zij daar wachten om onthuld te worden. Het enige dat je hoeft te doen is ze ontdoen van de ontkenning en ze vallen eruit. Dat is het enige dat ik ooit gedaan heb.

 

Brian Carlton: Maar dat proces, het proces van het ontdoen van ontkenning, dat is het moeilijke deel. Heb je dat eenmaal gedaan dan is het vanaf die tijd relatief eenvoudig, heb ik gemerkt. De antwoorden worden opvallend duidelijk op het volgende waar je naar moet kijken. Ik heb er een hekel aan om het woord ‘openbaring’ te gebruiken omdat het een religieuze connotatie heeft die ik er eigenlijk niet aan wil geven. Het is niet emotioneel, nou het is eigenlijk een beetje emotioneel, maar het is een intellectuele openbaring. Het is een openbaring van geest; mijn begrip hiervan is nu beter dan het was, ik ben nu meer compleet, ik heb een meer compleet begrip van mijzelf, iedereen om mij heen, de maatschappij als geheel, de manier waarop de planeet werkt. Het is een revelatie! Maar nogmaals, ik aarzel om dat te gebruiken in religieuze zin, het is iets kwantificeerbaar anders maar het maakt een soortgelijke indruk op je. Je wordt de volgende morgen sterker wakker, meer in staat om met de wereld om te gaan omdat jouw niveau van begrijpen ervan zoveel hoger is.

 

Jeremy Griffith: Ja, het enige wat ik ooit gedaan heb is mijzelf aanleren om te denken als een kind, of te denken als een steen, zoals ik het noem. Als ik niet bij het antwoord uitkom, denk ik niet simpel genoeg en laat ik het kind, de eenvoudige duidelijke waarheid, niet naar buiten komen. Ik werd daar gewoon steeds beter in en wanneer je in die zuivere staat komt en het er gewoon uit laat komen, is het zo duidelijk dat het gewoon verbijsterend is. Je denkt, nou dat is verbazingwekkend! Het is als een openbaring, het is zeer opwindend. Ik neem gewoon een stap en ik blijf leren. Dat is hoe ik tot al deze inzichten ben gekomen. Maar wanneer je de volledige synthese in elkaar zet met dat hulpmiddel van alleen maar waarheidsgetrouw denken, dan breng je het terug naar de grotbewoners, zoals Plato zei: ‘ze zouden zeggen dat zijn [de persoon die begrijpen van onze menselijke conditie tracht te leveren] bezoek aan de bovenwereld zijn zicht had verpest [zij zouden hem behandelen alsof hij krankzinnig was], en dat die klim [uit de grot] het proberen zelfs niet waard was. En als iemand hen probeerde los te laten en ze omhoog zou leiden, zij hem zouden doden als zij hem in handen konden krijgen’ (The Republic, 517). In mijn geval probeerden ze mij niet feitelijk te vermoorden, we leven in meer geciviliseerde tijden dan dat, maar zij deden alles wat ze maar konden om mij van het aangezicht van de Aarde te slaan.

Dus alles wat jij zegt doorgrondt volstrekt alles waar ik doorheen ben gegaan en waar jij in je eigen leven doorheen bent gegaan.

 

Brian Carlton: Nou, jij hebt jouw waarheid en daar ben je bij gebleven en je hebt voor jouw waarheid gevochten en dat zijn allemaal bewonderenswaardige kwaliteiten in een persoon. Je kunt iemand niet bekritiseren voor het beargumenteren van hun zaak, in het bijzonder wanneer het werk dat jij doet zo conceptueel nieuw is voor mensen. Het zal altijd, als ik de volksmond kan gebruiken, ‘bergopwaarts duwen’ zijn. Maar goed van jou dat je het blijft doen, want iemand het moet doen.

 

Jeremy Griffith: Je hebt gelijk. Ze zijn eigenlijk totaal oprecht in wat zij in hun ontkenning zeggen. Ze weten niet dat ze in ontkenning zijn.

 

Brian Carlton: Nee, dat klopt.

 

Jeremy Griffith: Dus ben ik meedogend, ik weet waarom ze doen wat ze doen maar ik moet op de een of andere manier een pad door die muur van ontkenning vinden en mensen ertoe brengen om weer toegang tot de waarheid te krijgen. Het is een moeilijk, langzaam proces maar ik bekritiseer hen niet langer, ik breng ze eigenlijk tot begrijpen. Ze willen eigenlijk het verzoenende begrijpen van de menselijke conditie maar ze gaan dat nooit vinden, ze zitten vast in mislukking omdat ze in ontkenning leven. Je kunt de waarheid niet van binnenuit de grot vinden.

 

Brian Carlton: Nee, dat klopt.

 

Jeremy Griffith: Ik zeg: “Kijk, dit is de verlossende waarheid over ons mensen, hier is het, het bevrijdt je en geeft je alles wat je wilt!’ Maar mensen zijn zo toegewijd aan ontkenning dat ze er niet ontvankelijk voor zijn. Zoals het gezegde gaat, je kunt eindeloos op een doveman’s deur kloppen. Het is een langzaam proces, we moeten gewoon geduldig zijn.

 

Brian Carlton: Een van mijn favoriete uitdrukkingen voor veel dingen is: ‘Het is een proces, geen gebeurtenis’. Ik kan niets bedenken waar dat gezegde meer op van toepassing is dan op jouw werk. Het is een proces en ver verwijderd van het zijn van welke gebeurtenis dan ook, maar voor de individu, als je het snapt, is het een gebeurtenis.

 

Jeremy Griffith: Ja.

 

Brian Carlton: Je herinnert je de dag, je herinnert je de sectie van het boek, je herinnert je wanneer het gebeurde, het blijft je bij, het is fris.

 

Jeremy Griffith: Wat betreft hoelang het zal duren zei Teilhard de Chardin ooit: ‘De waarheid hoeft maar één keer te verschijnen… om het voor wat dan ook voor altijd onmogelijk te maken om te voorkomen dat zij zich universeel verspreidt en alles in vuur en vlam zet’ (Let Me Explain, 1966; tr. René Hague et al, 1970, p.159 van 189). En het is waar, er is alleen maar een kritische massa nodig van invloedrijke mensen om samen te komen en te zeggen: ‘Dit boek is echt serieus belangrijk, het is echt naar de andere kant doorgebroken’. Dan wordt iedereen, die in ontkenning leeft en het alleen maar afwijzend behandelt, gedwongen om nogmaals na te denken en dat is waar je deze verandering van momentum krijgt. Dus dat is waarom wij zo’n enorme inspanning leveren met dit boek, om die verandering van momentum te krijgen, om die basisgroep mensen te krijgen die erin geslaagd is om door de muur van ontkenning heen te komen en te ontdekken precies hoe eerlijk dit boek is. Harry Prosen is de eerste, ik bedoel, hij loopt verbazingwekkend voorop en zegt gewoon zoals het is. Dan hebben we nog een paar dominostenen nodig om zo om te vallen, dan keert het tij plotseling, is er een basis van steun. Plotseling zal het stromen omdat de wereld zo hongerig is naar wat waarheid, wat antwoorden. Als er eenmaal voldoende basis van steun is dan verandert het tij snel omdat het daarbuiten als een zee van oneerlijkheid is en dit boek een eiland van gezond verstand is. En iedereen zoekt nou juist dat eiland, zoals jij deed toen je 15 was. Je zocht alle bibliotheken af, alle grote boekwerken, op zoek naar wat antwoorden.

 

Brian Carlton: Ik kwam tot het punt dat ik de Encyclopaedia Britannica las, het als een boek vanaf het begin las, denkend dat de antwoorden daar zouden kunnen zijn!

 

Jeremy Griffith: Het moet hier ergens zijn!

 

Brian Carlton: Het is trouwens geen grapje, het is heel letterlijk.

 

Jeremy Griffith: Ik geloof je.

 

 

– – – – – – – – – – – – – – – – – –

Je kunt het volledige interview zien van Jeremy Griffith en Brian Carlton die de inhoud van VRIJHEID [VRIJHEID is in het Nederlands online beschikbaar als .pdf document op www.wtmnetherlands.com/freedom] bespreken in Video/​F. Essay 13. En zoals vermeld, kun je veel meer over Berusting lezen in hoofdstuk 2:2 van VRIJHEID of F. Essay 30.